Αν δεν μπορείς να καταστρέψεις τελείως τον εχθρό σου, ίσως είναι καλύτερα απλώς να τον έχεις υπό έλεγχο...

Αυτή είναι η λογική μιας νέας στρατηγικής Αμερικανών επιστημόνων, οι οποίοι προτείνουν μάλλον να το πάρουμε απόφαση και να μάθουμε να ζούμε με τον καρκίνο, παρά ξανά και ξανά να πασχίζουμε μάταια να τον εξοντώσουμε.

 

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Πέδρο Ενρίκες-Νάβας του Αντικαρκινικού Κέντρου Λι Μόφιτ της Φλόριντα, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό Science Translational Medicine, δοκίμασαν την μέθοδό τους σε ποντίκια.

 

Όπως υποστηρίζουν, μια συχνή χημειοθεραπεία χαμηλής δοσολογίας που κρατά υπό έλεγχο τον καρκινικό όγκο μπορεί συχνά να είναι πιο αποτελεσματική σε σχέση με τη συνήθη χημειοθεραπεία υψηλής δοσολογίας που επιχειρεί να ξεριζώσει τα καρκινικά κύτταρα τελείως.

Η παραδοσιακή χημειοθεραπεία χρησιμοποιεί τις μέγιστες δυνατές δόσεις (λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις τοξικές παρενέργειές τους), ώστε να καταστρέψει τον μέγιστο δυνατό αριθμό καρκινικών κυττάρων. Ωστόσο, παρά την επιθετική αυτή θεραπεία, είναι σπάνια η πλήρης εξαφάνιση του καρκίνου, ενώ ο ασθενής υποφέρει από τις παρενέργειες. Παράλληλα, η συμβατική θεραπεία συνήθως αφήνει μέσα στον οργανισμό καρκινικά κύτταρα ανθεκτικά στα φάρμακα, τα οποία στη συνέχεια μπορεί να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτη επανεμφάνιση των όγκων.

 

Η νέα «εξελικτική-προσαρμοστική» στρατηγική ορίζει τη δοσολογία των φαρμάκων ανάλογα με το πώς ανταποκρίνονται οι όγκοι. Στόχος είναι όχι η μέγιστη δυνατή συρρίκνωση, αλλά η σταθεροποίηση του όγκου και η ελαχιστοποίηση των καρκινικών κυττάρων που παραμένουν ανθεκτικά στα φάρμακα.

 

Τα πρώτα πειράματα με το φάρμακο paclitaxel (πακλιταξέλη) σε πειραματόζωα με καρκίνο του μαστού είχαν ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Ενώ στα ποντίκια που έκαναν τη συμβατική χημειοθεραπεία αρχικά οι όγκοι συρρικνώθηκαν και μετά επανεμφανίσθηκαν μόλις αυτή τελείωσε, σε όσα ζώα έκαναν την «προσαρμοστική» θεραπεία (η δόση του φαρμάκου μειωνόταν, όσο ο όγκος ανταποκρινόταν θετικά), ο έλεγχος των όγκων αποδείχθηκε τελικά πιο αποτελεσματικός. Χάρη στη δεύτερη θεραπεία, το 60% έως 80% των πειραματόζωων σταμάτησαν τελείως το φάρμακο, χωρίς να υποτροπιάσουν οι όγκοι τους για μεγάλο χρονικό διάστημα.

 

Μια δεύτερη ευρωπαϊκή έρευνα, με επικεφαλής τον ανοσολόγο Ζερόμ Γκαλόν του ιατρικού Ινστιτούτου INSERM και του Πανεπιστημίου του Παρισιού, η οποία δημοσιεύθηκε στο ίδιο περιοδικό, δείχνει ότι το μικροπεριβάλλον του όγκου παίζει μεγαλύτερο ρόλο στην ανάπτυξη των μεταστάσεων απ’ ό,τι ο ίδιος ο όγκος. Η μελέτη βασίστηκε σε δείγματα όγκων από 1.567 ασθενείς με καρκίνο του εντέρου.

 

Όπως ανακάλυψαν οι επιστήμονες, αν γύρω από έναν όγκο υπάρχουν αραιότερα λεμφικά αγγεία και λιγότερα Τ-κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, αυξάνονται οι πιθανότητες να γίνει μετάσταση. Η ανακάλυψη αυτή αφενός μπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο βιοδείκτη για την πρόβλεψη πιθανών μεταστάσεων, αφετέρου ενισχύει την πεποίθηση ότι η αντικαρκινική ανοσοθεραπεία σε πρώιμο στάδιο μπορεί να αποτρέψει τις μεταστάσεις.