Πυρηνοκίνητο ρόβερ σκοπεύει να αποστείλει η NASA στον Άρη το 2020, σε ένα πρόγραμμα το οποίο σημειώνει συνεχή πρόοδο.

 

Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του space.com, η αποστολή αυτή θα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αποστολή Curiosity (σημειώνεται ότι το συγκεκριμένο όχημα είχε ως πηγή ενέργειας μία θερμοηλεκτρική γεννήτρια ραδιοϊσότοπων, όπως τα Viking 1 και 2 του 1976), ωστόσο οι διαφορές είναι πολλές.

 

Η αποστολή θα έχει σκοπό την εξερεύνηση ενός επιλεγμένου σημείου με πολύ ξεχωριστά γεωλογικά χαρακτηριστικά, που ενδεχομένως κάποια στιγμή στο παρελθόν να ήταν «κατοικήσιμο»- αναζητώντας παράλληλα ενδείξεις ύπαρξης ζωής στο μακρινό παρελθόν.

 

Παράλληλα, θα συλλεχθούν και αποθηκευθούν δείγματα τα οποία θα αφεθούν σε προεπιλεγμένο σημείο αποθήκευσης, για να συλλεχθούν από μελλοντική ρομποτική αποστολή που θα τα φέρει πίσω στη Γη.

 

Μέσα στον Αύγουστο έλαβε χώρα συνάντηση (από τις 4 έως τις 6 Αυγούστου) ειδικών για το προφίλ της αποστολής, κατά την οποία έγινε διαλογή μεταξύ ενός μεγάλου αριθμού υποψήφιων σημείων προσεδάφισης, ενώ συζητήθηκαν και μηχανολογικά ζητήματα και χρονοδιαγράμματα.

 

Το επερχόμενο όχημα θα αξιοποιεί την επιτυχή αρχιτεκτονική του Curiosity rover/ Mars Science Laboratory, που έφτασε στον Κόκκινο Πλανήτη τον Αύγουστο του 2012. Θα αποτελεί συνδυασμό «παλιού» και «καινούριου», με μέγιστη δυνατή χρήση υποσυστημάτων που δεν χρειάζονται αλλαγή, συν νέα στοιχεία και δεδομένα. Το επιστημονικό φορτίο θα περιλαμβάνει πιθανότατα νέα όργανα-αισθητήρες και επιστημονικό εξοπλισμό επαφής, καθώς και σύγχρονο σύστημα λήψης και αποθήκευσης δειγμάτων, για την εξαγωγή πυρήνων από βράχους. Ακόμη, θα χρειάζεται πιο αποτελεσματικό σύστημα επιχειρήσεων επιφανείας, που θα επιτρέπει τη λήψη τουλάχιστον 20 σημαντικών δειγμάτων εντός ενός αρειανού έτους, με κάθε δυνατό μέτρο ασφαλείας (για αποφυγή μόλυνσης κλπ).

 

Συνολικά το όχημα θα είναι βαρύτερο, με βαρύτερους τροχούς (στο συγκεκριμένο κομμάτι αναμένεται να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές σε σχέση με το Curiosity, το οποιο αντιμετωπίζει προβλήματα με τους τροχούς του) και μακρύτερο «σώμα», οπότε θα υπάρξουν αλλαγές και στο σύστημα κίνησης και τον τρόπο αλληλεπίδρασης με το έδαφος. Επίσης, θα υπάρχει ενσωματωμένος επεξεργαστής ο οποίος θα «τρέχει» αλγορίθμους αυτόματης πλοήγησης, για να μπορεί το όχημα να κινείται ευκολότερα και να περνά λιγότερο χρόνο/ δαπανά λιγότερους πόρους «σκεπτόμενο» το ζήτημα της οδήγησής του. Κοινώς, το όχημα θα είναι πιο «έξυπνο», ικανό να ανταπεξέλθει στα δεδομένα πιο ανωμάλου εδάφους.