Η διαδεδομένη αντίληψη για την μαζική και ξαφνική εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, είναι πως αυτή προκλήθηκε από έναν αστεροειδή. Το ερώτημα όμως παραμένει: πώς ακριβώς ο αστεροειδής επέφερε αυτή τη φοβερή καταστροφή; Και γιατί έπληξε μόνο τους δεινόσαυρους; Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Tohoku της Ιαπωνίας προτείνουν μια θεωρία που ίσως απαντά στα ερωτήματα αυτά. 

 

Ο αστεροειδής προκάλεσε την εκτόξευση ενός στρώματος αιθάλης στην ατμόσφαιρα, η οποία προκάλεσε μαζική και απότομη κλιματική αλλαγή, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στην εξάλειψη του είδους των δεινοσαύρων από προσώπου γης. Η μελέτη δειγμάτων εδάφους από την Αιτή και την Ισπανία, τόσο κοντά στον κρατήρα του αστεροειδή Chicxulub όσο και μακριά από αυτόν. Όλα τα δείγματα περιείχαν ιζηματογενή οργανικά μόρια, τα οποία δείχνουν την έκλυση μεγάλης ποσότητας ενέργειας-κι αυτή αποδίδεται στο στρώμα αιθάλης. 

 

Υπολογίστηκε η ποσότητα της αιθάλης στην ατμόσφαιρα, η οποία είχε την ιδιότητα να απορροφά το φως. Σύμφωνα με παλαιότερες έρευνες, η σκόνη που είχε σηκώσει η πτώση του αστεροειδή αρκούσε για μια απότομη κλιματική αλλαγή, αλλά οι επιστήμονες θεωρούν πως το μικρό χρονικό διάστημα που αυτή παραμένει στην ατμόσφαιρα, δεν επαρκεί για να αιτιολογήσει την καταστροφή που επακολούθησε. Αντίθετα, αν η σκόνη είχε μείνει πολύ περισσότερο, θα είχε εξαλείψει και τα υπόλοιπα είδη της γης, πράγμα που δε συνέβη.

 

Οι επιστήμονες θεωρούν πως όταν ο αστεροειδής προσέκρουσε στην περιοχή Chicxulub της χερσονήσου του Γιουκατάν στο Μεξικό, ένα στρώμα αιθάλης κάλυψε το σύνολο της γης, προκαλώντας μια παρατεταμένη περίοδο σκότους σε όλη την υδρόγειο. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια να προκύψουν ψυχρότερα κλίματα σε  μεσαία και μεγάλα γεωγραφικά πλάτη και ξηρασία σε χαμηλά γεωγραφικά πλάτη. Ως φυσικό επακόλουθο, έπαυσε η διαδικασία της φωτοσύνθεσης στους ωκεανούς κατά τα δύο πρώτα χρόνια μετά την πρόσκρουση, γεγονός που οδήγησε στην ψύχρανση της επιφάνειας του νερού κατά τα επόμενα χρόνια. Αυτή η ακολουθία γεγονότων εξηγεί σύμφωνα με τους ερευνητές την εξαφάνιση των δεινοσαύρων αλλά παράλληλα και την επιβίωση των υπολοίπων ειδών της γης (περί το 90% της περιόδου).

 

Πιθανολογείται πως τα υπόλοιπα ηπειρωτικά είδη επιβίωσαν επειδή είχαν τη δυνατότητα να κρυφτούν σε κοιλότητες υπό του εδάφους. Ως προς τα θαλάσσια είδη, όσα ενδημούσαν σε μεσαία και μεγάλα βάθη, δεν επηρεάστηκαν στο παραμικρό από τις ραγδαίες αλλαγές που λάμβαναν χώρα κοντά στην επιφάνεια.