Είναι κοντά η θεραπεία του εμφράγματος; Σίγουρα η επιστήμη βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στην θεραπεία για την καρδιακή ανεπάρκεια, μετά από την πρωτοποριακή νέα μέθοδο Ελλήνων και Βρετανών ερευνητών που βελτίωσε ουσιαστικά τη ζωή 11 ασθενών με σοβαρές βλάβες στην καρδιά έπειτα από βαριά εμφράγματα. Συγκεκριμένα, ενώ οι γνωστές θεραπείες «διόρθωναν» τον καρδιακό μυ κατά 10% μετά από σοβαρό έμφραγμα, η νέα θεραπεία με βλαστοκύτταρα επούλωσε τον μυ κατά 40%!

Η πειραματική θεραπεία με βλαστοκύτταρα εφαρμόσθηκε στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης από ερευνητική ομάδα υπό τους δρες Κυριάκο Αναστασιάδη και Πολυχρόνη Αντωνίτση, αναπληρωτή και επίκουρο καθηγητή αντιστοίχως στην Καρδιοθωρακοχειρουργική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και επιβλέποντα τον νομπελίστα της Ιατρικής σερ Μάρτιν Τζων Ήβανς.

Η θεραπεία μείωσε σε μεγάλο βαθμό τον ουλώδη ιστό που είχε δημιουργηθεί στον καρδιακό μυ των ασθενών έπειτα από ένα ή περισσότερα εμφράγματα, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν σημαντική βελτίωση στην καρδιολογική λειτουργία τους. Η μείωση έφτασε το 40%, ενώ με τις υπάρχουσες φαρμακευτικές θεραπείες ο ουλώδης ιστός μπορεί να μειωθεί έως 5-10%, σύμφωνα με δημοσιεύματα του βρετανικού Τύπου.

Η έγχυση των βλαστικών κυττάρων πραγματοποιήθηκε μεταξύ Νοεμβρίου 2012 και Σεπτεμβρίου 2013 και οι ασθενείς ήταν σε τόσο βαριά κατάσταση, ώστε κανένας δεν αναμενόταν να ζήσει περισσότερο από 24 μήνες. Ωστόσο όλοι τους είναι ακόμα ζωντανοί και πολύ πιο δραστήριοι απ’ ό,τι πριν υποβληθούν στην εμφύτευση των βλαστικών κυττάρων, την οποία πραγματοποίησαν οι δύο Έλληνες ειδικοί μαζί με τον καθηγητή Στηβ Ουέστμπαϊ, από το Νοσοκομείο John Radcliffe της Οξφόρδης.

Η επιτυχία της μεθόδου είναι τέτοια ώστε ήδη προγραμματίζεται νέα, μεγαλύτερη κλινική δοκιμή στο Νοσοκομείο Royal Brompton του Λονδίνου. Τα αποτελέσματα των πρώτων εφαρμογών της θεραπείας δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Journal of Cardiovascular Translational Research».

Το έμφραγμα του μυοκαρδίου εκδηλώνεται όταν διακοπεί η παροχή αίματος σε κάποιο σημείο της καρδιάς εξαιτίας απόφραξης μίας στεφανιαίας αρτηρίας. Το επακόλουθο είναι να νεκρώνεται σε εκείνο το σημείο ο καρδιακός μυς και να δημιουργείται ουλώδης ιστός.

Η δημιουργία αυτής της «ουλής», η οποία αυξάνει τον κίνδυνο εκδηλώσεως καρδιακής ανεπάρκειας, εθεωρείτο έως τώρα μόνιμη και μη αναστρέψιμη. Οι γιατροί από τη Θεσσαλονίκη και τη Βρετανία, όμως, έκαναν στους ασθενείς τους εγχύσεις βλαστοκυττάρων κοντά στα σημεία του ουλώδους ιστού, στη διάρκεια εγχειρήσεων στεφανιαίας παράκαμψης (μπάι πας). Όλοι οι ασθενείς έπασχαν από σοβαρή καρδιακή ανεπάρκεια κατά την ένταξή τους στη μελέτη και η πρόγνωσή τους ήταν φτωχή.

Όπως γράφουν οι ερευνητές στο άρθρο τους, στους 6 μήνες από την έγχυση είχε ήδη βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής τους, στους 12 μήνες είχε μειωθεί εμφανώς ο ουλώδης ιστός στην αριστερά κοιλία της καρδιάς τους και στους 24 μήνες η καρδιακή λειτουργία τους είχε βελτιωθεί κατά 30%, το μέγεθος των ουλών κατά 40% και η ποιότητα της ζωής τους κατά 70%. Στους 36 μήνες από τη θεραπεία οι βελτιώσεις αυτές επιμένουν και κανένας δεν έχει υποστεί νέο καρδιαγγειακό επεισόδιο όπως έμφραγμα ή εγκεφαλικό, ούτε έχει χρειασθεί νέα εισαγωγή στο νοσοκομείο για καρδιολογικά αίτια.

«Πρόκειται για ασθενείς με τρίτου βαθμού καρδιακή ανεπάρκεια, οι οποίοι αναμενόταν να πεθάνουν μέσα σε περίπου δύο χρόνια» δήλωσε ο δρ Ουέστμπαϊ. «Οι άνθρωποι αυτοί αναγκάζονταν να κοιμούνται ανασηκωμένοι στο κρεβάτι, είχαν διαρκώς δύσπνοια και δεν μπορούσαν να φορέσουν τα παπούτσια τους γιατί τα πόδια τους ήταν μονίμως πρησμένα. Εμείς πήραμε αυτά τα κύτταρα, τα εισάγαμε στην καρδιά τους και έχουμε τα πιο εκπληκτικά αποτελέσματα. Όταν υπάρχουν ουλές στον καρδιακό μυ ουσιαστικά δεν τρέφεις ελπίδες για κάποια βελτίωση, αλλά αυτό που βλέπουμε είναι μοναδικό».