Το Πεκίνο, που είναι ήδη διάσημο για το «νέφος» ρύπανσης στην ατμόσφαιρά του, φαίνεται πως αντιμετωπίζει και μια τελείως διαφορετική υπόγεια απειλή, καθώς βυθίζεται κατά τόπους έως 11 εκατοστά τον χρόνο. Αυτό αποκαλύπτει μια νέα διεθνής επιστημονική μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Remote Sensing»και βασίζεται σε μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν με τη βοήθεια δορυφορικών ραντάρ.

Καμπανάκι για αρκετές βασικές υποδομές της πόλης

Η σταδιακή καταβύθιση της κινεζικής πρωτεύουσας αποδίδεται στην υπερβολική άντληση των υπογείων υδάτων, που έχει ως αποτέλεσμα την υποχώρηση της επιφανείας. Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι ορισμένες ζωτικές υποδομές, όπως οι σιδηρόδρομοι υψηλής ταχύτητας αλλά και υψηλά κτίρια, μπορεί να αντιμετωπίσουν κινδύνους στο μέλλον.

Η καταβύθιση του εδάφους δεν είναι ομοιόμορφη και το γεωλογικό φαινόμενο είναι πιο έντονο στο επιχειρηματικό κέντρο της πόλης, όπου φθάνει έως τα 11 εκατοστά ετησίως. 

Το Πεκίνο, μια μεγαλούπολη άνω των 20 εκατομμυρίων κατοίκων, βρίσκεται σε μια ξηρή πεδιάδα, που όμως διαθέτει υπόγεια ύδατα. Η μαζική άντληση υδάτων με γεωτρήσεις ρίχνει συνεχώς το επίπεδο του υδροφόρου ορίζοντα και συμπαρασύρει την επιφάνεια του εδάφους προς τα κάτω.

Σε δεκάδες χιλιάδες υπολογίζονται τα πηγάδια γεώτρησης μέσα και γύρω από το Πεκίνο και πολλά από αυτά χρησιμοποιούνται για την άρδευση γεωργικών καλλιεργειών. Το 2015 η Κίνα εγκαινίασε ένα μεγάλο έργο κατασκευής ενός εκτεταμένου δικτύου καναλιών και τούνελ 2.400 χιλιομέτρων, που φέρνει από μακριά περίπου 45 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού στην πόλη, με στόχο να μειωθούν οι τοπικές γεωτρήσεις και να λυθεί το πρόβλημα του νερού σε βάθος χρόνου. 

Αγνωστο το μέλλον

Οι ειδικοί δεν γνωρίζουν ακόμη κατά πόσο αυτό το νερό που μεταφέρεται από μεγάλη απόσταση, θα επιτρέψει να αυξηθεί ξανά ο υδροφόρος ορίζοντας κάτω από το Πεκίνο και έτσι να επιβραδυνθεί τη βύθιση της πόλης. 

Και άλλες μεγαλουπόλεις αντιμετωπίζουν παρόμοια, αν όχι χειρότερα, προβλήματα λόγω υπεράντλησης των υπογείων υδάτων. Η Πόλη του Μεξικού βυθίζεται έως 28 εκατοστά το χρόνο, περίπου ανάλογος είναι ο ρυθμός στην Τζακάρτα, στην Ινδονησία, ενώ η Μπανγκόγκ, στην Ταϊλάνδη, υποχωρεί περί τα 12 εκατοστά ετησίως.