Με βάση την ιστορική έρευνα, ο κ. Φλάισερ διευκρίνισε ότι «στις αρχές του ψυχρού πολέμου οι ΗΠΑ αποφάσισαν να μετατρέψουν τη Δυτική Γερμανία σε προπύργιο κατά της "κομμουνιστικής απειλής. Για να ανταποκριθεί σε αυτό το ρόλο έπρεπε να απαλλαγεί από την υποχρέωση της καταβολής αποζημιώσεων».

 

Ειδικά για τη «Συμφωνία για τις Γερμανικές Οφειλές» (Λονδίνο, 1953) ο κ. Φλάισερ τόνισε ότι «αναβλήθηκε η εξέταση απαιτήσεων που πηγάζουν από τον Πόλεμο έως τον οριστικό διακανονισμό του ζητήματος των αποζημιώσεων, διατύπωση που παραπέμπει με ηθελημένη ασάφεια σε μελλοντικό διακανονισμό με μια ενιαία Γερμανία».

 

«Με άλλα λόγια, επί 40 σχεδόν χρόνια, η Γερμανία επένδυε παρελκυστικά στην παρέλευση του χρόνου, την οποία μετά την απρόσμενη επανένωση του 1990 προέβαλε περιχαρής ως απαλλακτικό στοιχείο με νομική ισχύ. Με αφετηρία αυτά τα στοιχεία θα μπορούσαν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις χωρίς να δημιουργείται νομικό προηγούμενο για αξιώσεις άλλων κρατών. Έτσι θα έμπαινε ένα τέλος στον παραλογισμό, ναζί αξιωματούχοι να έχουν αναγνωρίσει μια γερμανική οφειλή την οποία οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του Βερολίνου επιδεικτικά αγνοούν» υπογράμμισε ο καθηγητής.

 

Για την έναρξη των διαπραγματεύσεων επισήμανε ότι «τη δεκαετία του '90 θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα» καθώς σήμερα πια επικρατεί στη Γερμανία η άποψη ότι τώρα που χρεοκόπησαν οι Έλληνες επικαλούνται ότι δεν χρωστούν εκείνοι αλλά οι Γερμανοί. «Οι Έλληνες πάντα το θυμόνταν αυτό και από το 1945 υπήρξε σχετική αναφορά. Αυτοί που δεν ήθελαν να ακούσουν ήταν οι Γερμανοί και τους συγκάλυψαν και οι ΗΠΑ» πρόσθεσε.

 

 

Σε ό,τι αφορά δε το ύψος των αποζημιώσεων, επικαλέστηκε έγγραφα του 1944 και του 1945 καθώς και σχετική επιστημονική δημοσίευσή του στα γερμανικά στο μεγαλύτερο, όπως είπε, περιοδικό για την ιστορία της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Συγκεκριμένα τόνισε: «έγγραφο του 1944 υπολογίζει από την πλευρά των κατακτητών το χρέος της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα σύμφωνα με το κατοχικό δάνειο. Το υπολόγιζαν τότε στα 476 εκατομμύρια μάρκα και το ενδιαφέρον είναι ότι σχεδόν ταυτόχρονα, στις αρχές του '45 η Τράπεζα της Ελλάδος το υπολόγιζε σε 228 εκατομμύρια δολάρια και η επίσημη αναλογία του δολαρίου είναι ένα δολάριο προς δύο μάρκα της εποχής εκείνης».

 

Ο κ. Φλάισερ, όμως, αναφέρθηκε και στην κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο επισημαίνοντας: «στην Ελλάδα ζούμε στη μοναδική χώρα που γιορτάζει την εμπλοκή της στον Πόλεμο ενώ σπανίως μνημονεύεται η νικηφόρα λήξη του. Εδώ, το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συσσώρευσε νέα δεινά, την εμφύλια σύγκρουση. Οι διάδοχοι "πολέμιοι της μνήμης" για τον έλεγχο και την ερμηνεία της μνήμης, διαμορφώνουν ταυτότητες και αποτελούν αντικείμενο δημόσιων αντιπαραθέσεων σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο».

 

Ειδικότερα ανέφερε τον όρο «μνημοκτονία» αποδίδοντάς του την προσπάθεια αποσιώπησης ιστορικών γεγονότων αλλά και της ιστορικής σημασίας τόπων μνήμης (όπως το στρατόπεδο του Παύλου Μελά και το κολαστήριο των Ες Εσ στην οδό Μέρλιν της Αθήνας).

 

«Μετά τον πόλεμο η Δυτική Γερμανία επωφελήθηκε και από την ιδεολογική συστράτευση με τους νικητές του ελληνικού εμφυλίου. Χαρακτηριστική είναι η αυξανόμενη υποχωρητικότητα της επίσημης Ελλάδας η οποία μετά τη σύσταση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας απέφευγε τις αναφορές σχετικά με το αμαρτωλό πολεμικό παρελθόν και προτίμησε να επικαλεστεί τη νέα συμμαχία ενάντια στον παγκόσμιο κομμουνισμό» είπε και πρόσθεσε ότι «από το 1947 ξένοι παρατηρητές σημείωναν ότι, σε σύγκριση με τους άλλους συμμαχικούς λαούς, οι Έλληνες είχαν λιγότερες στερεότυπες αντιγερμανικές προκαταλήψεις και έδειχναν μεγαλύτερη προθυμία για συμφιλίωση».