Έντονη ήταν η συζήτηση που έγινε το τελευταίο διήμερο γύρω από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης με αφορμή το συνέδριο Logistics που ολοκληρώθηκε στο ξενοδοχείο The Met. Κάτι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο με βάση τη θεματολογία και τη σύνθεση της συγκεκριμένης συνάντησης.

 

Σχεδόν όλοι όσοι πήραν το λόγο συμφώνησαν ότι για να υπάρξει ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου του λιμένα είναι απολύτως απαραίτητη η εμπλοκή ιδιωτών στις εργασίες του, με πρώτη και καλύτερη τη διακίνηση των κοντέινερς. Από τον δήμαρχο Γ. Μπουτάρη, ο οποίος προτιμά να πουληθεί το λιμάνι σε Ρώσους, παρά σε Κινέζους, μέχρι τον πρόεδρο της ΟΛΘ ΑΕ Στέλιο Αγγελούδη, ο οποίος επιμένει για την απόλυτη ανάγκη να γίνουν επενδύσεις της τάξεως των 300 εκατ. ευρώ.

 

Με αυτά τα λίγο – πολύ γνωστά δεδομένα το πραγματικά καινούργιο που αναδείχθηκε από τη συζήτηση αυτών των ημερών για το λιμάνι είναι η ανεπάρκεια του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), που είναι ο μεγαλομέτοχος της ΟΛΘ ΑΕ, να διαχειριστεί την αξιοποίηση της συγκεκριμένης υποδομής.

 

Όσα ακούστηκαν στο συνέδριο πιστοποιούν απολύτως ότι, για ένα θέμα με τόσο μεγάλη σημασία για το μέλλον και την ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής, το ΤΑΙΠΕΔ είναι –κατά την επιεικέστερη έκφραση- κοντόθωρο. Κι επειδή σε μια ενδεχόμενη αποτυχία το αποτέλεσμα δεν θα είναι απλώς ουδέτερο του στιλ «τι είχαμε, τι χάσαμε», αλλά καταστροφικό για τη Θεσσαλονίκη και την Κεντρική Μακεδονία που θα καταδικαστούν σε οικονομική υπανάπτυξη, η ευθύνη όσων διαχειρίζονται ή εποπτεύουν τις εξελίξεις είναι μεγάλη.

 

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Logistics Βορείου Ελλάδος Λευτέρης Ιακώβου και το μέλος της Μόνιμης Επιτροπής Logistics του υπουργείου Μεταφορών Γιάννης Σιαμάς έθεσαν με σαφήνεια θέμα ανεπάρκειας του ΤΑΙΠΕΔ να χειριστεί το συγκεκριμένο ζήτημα, δηλαδή να δρομολογήσει το καλύτερο για το μέλλον του λιμανιού. Είτε λόγω της στοχοπροσήλωσής του σε αποκομιδή άμεσων πρόσκαιρων εσόδων για το Δημόσιο, είτε λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας να αντιληφθεί τη δυναμική ενός λιμανιού ενταγμένου στην παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα, το ΤΑΙΠΕΔ φαίνεται να αναζητά –κι αυτό με ύποπτα βραδείς ρυθμούς- μόνο κάποιο τίμημα που θα δικαιολογεί την πώληση του 67% των μετοχών της ΟΛΘ ΑΕ. Χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για το ποιος είναι ο αγοραστής, ούτε για το τι σχέδια έχει για το λιμάνι. Πολύ περισσότερο χωρίς καμία διάθεση να υποδείξει και να επιβάλλει συγκεκριμένες κινήσεις, όπως –για παράδειγμα- οι βαριές επενδύσεις που όλοι οι εμπλεκόμενοι συμφωνούν ότι χρειάζονται στην ΟΛΘ ΑΕ, με κυριότερη την επέκταση της 6ης προβλήτας.

 

Απόδειξη αυτής της λογικής είναι η αποκάλυψη ότι το ΤΑΙΠΕΔ προσέλαβε ως σύμβουλο για τη συγκεκριμένη αποκρατικοποίηση το λιμάνι του Αμβούργου, αλλά δεν δημοσιοποίησε ποτέ τη σχετική έκθεση. Ίσως γιατί οι απαντήσεις των Γερμανών είναι διαφορετικές από τις επιλογές του ΤΑΙΠΕΔ. Στο μεγάλο λιμάνι της Βόρειας Ευρώπης –όπως και στη συντριπτική πλειοψηφία των λιμένων του δυτικού κόσμου- έχει επιλεγεί η μέθοδος της παραχώρησης λιμενικών χρήσεων σε εξειδικευμένους παρόχους, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όχι η πώληση μετοχών, που επέλεξε για τα ελληνικά λιμάνια το ΤΑΙΠΕΔ και οδηγεί σε οριστικές «λύσεις», που είναι απολύτως αποσυνδεμένες από οποιονδήποτε άλλο παράγοντα πλην του στενού συμφέροντος του αγοραστή.

 

Το λάθος, λοιπόν, είναι η λογική του ΤΑΙΠΕΔ, που θέλει να πουλήσει τα μεγάλα λιμάνι της χώρας –αν και στον Πειραιά το σκηνικό είναι διαφορετικό, λόγω της παρουσίας της Cosco-, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που «βγάζει στο σφυρί» ένα οικόπεδο στη Χαλκιδική. Αρκεί το τίμημα να είναι ικανοποιητικό, ό,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο στην παρούσα συγκυρία του απαξιωμένου ελληνικού Χρηματιστηρίου.

 

Επειδή το ΤΑΙΠΕΔ δεν διαθέτει ευρύτερη στρατηγική, θυσιάζει με επιπολαιότητα τις προοπτικές που υπάρχουν στον μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, προκειμένου να εισπράξει «εδώ και τώρα» κάτι πολύ λιγότερο. Βλέπετε, ακόμη και το ΤΑΙΠΕΔ διοικούν άνθρωποι. Στελέχη που πρέπει να δείξουν «έργο» για να δικαιολογήσουν το μισθό τους σε αυτούς που τους τοποθέτησαν και οι οποίοι με τη σειρά τους οφείλουν να δείξουν «έργο» στους προϊσταμένους τους. Και στην Ελλάδα της κρίσης, της τρόικας και των Μνημονίων το «έργο» ταυτίζεται με τα μετρητά που υπάρχουν στο ταμείο. Είτε κάποιος αναφέρεται προς τα μέσα, είτε κοιτάει προς τα έξω.