Η συζήτηση που έχει ανοίξει μετά τον (αναμενόμενο) εκλογικό θρίαμβο του μειονοτικού κόμματος DEB στην Ξάνθη και τη Ροδόπη προκαλεί θλίψη και οργή σε όσους παρακολουθούμε τις τελευταίες δεκαετίες τις εξελίξεις στην ακριτική Θράκη. Ένα διαχρονικό έγκλημα, που συντελείται εδώ και τρεις δεκαετίες μπροστά στα μάτια μας, βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο της επικαιρότητας, όπως ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά πριν και μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις.

Στο «πριν», ο στόχος είναι οι μειονοτικές ψήφοι. Στο «μετά», ο στόχος είναι η δημιουργία της εντύπωσης ότι κάποιοι ανησυχούν για τη Θράκη. Μια ανησυχία που διαρκεί συνήθως μέχρι να σβήσει ο μετεκλογικός απόηχος, και οι κάτοικοι της Θράκης να μείνουν και πάλι μόνοι, ξεχασμένοι και αβοήθητοι, εύκολη λεία για τα «αρπακτικά» της Άγκυρας, του τουρκικού προξενείου και εσχάτως του εξτρεμιστικού κόμματος DEB.

Μετρώντας για πολλοστή φορά τα εγκληματικά λάθη και τις εθνικές υποχωρήσεις που έχουν κάνει τα τελευταία τριάντα χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις στο φλέγον ζήτημα της Θράκης, ανέσυρα στη μνήμη μου έναν ηρωικό δάσκαλο, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έδωσε προσωπικό αγώνα, προκειμένου να σωθούν τα παιδιά των Πομάκων από το γλωσσικό εκτουρκισμό.

Ο δάσκαλος Πέτρος Θεοχαρίδης υπηρέτησε για περισσότερο από μία δεκαετία σε μουσουλμανικά σχολεία της Θράκης και βίωσε από κοντά τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Έλληνες Πομάκοι, ιδίως στον τομέα της εκπαίδευσης. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο ευσυνείδητος δάσκαλος αντιλήφθηκε ότι ολόκληρες γενιές Ελλήνων μουσουλμάνων βρίσκονταν αντιμέτωπες με τον κίνδυνο της πολιτιστικής γενοκτονίας.

Η επιβολή των τουρκικών ως επίσημης γλώσσας όλων των μουσουλμάνων της Θράκης αποτελούσε από τότε τη μεγάλη απειλή για τα παιδιά των Πομάκων, καθώς οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό της μητρικής τους γλώσσας και τους στερούσε το ιερό δικαίωμα στη μόρφωση. Βασικό επιχείρημα των ελληνικών κυβερνήσεων στο διαχρονικό αίτημα των Πομάκων της Δυτικής Θράκης να μαθαίνουν τα παιδιά τους, εκτός από ελληνικά, και πομακικά (δηλαδή τη γλώσσα των προγόνων τους), και όχι τούρκικα, ήταν ότι η πομακική γλώσσα είναι μόνο προφορική και, αφού δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή της, είναι αδύνατη η διδασκαλία της στα σχολεία.