«Χωρίς αποτελέσματα δεν έχει συζήτηση»
«Οι ευρωπαίοι ηγέτες αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα να συνεισφέρουν στην ελληνική υπόθεση σε αυτή τη φάση και ως εκ τούτου δεν θα υπάρξει τέτοια συζήτηση κατά τις τέσσερις ώρες που θα διαρκέσει η Σύνοδος Κορυφής της Δευτέρας». Με αυτή τη φράση, αρμόδιος για την επικοινωνία με τον τύπο παράγοντας του γραφείου του Χ.ΒανΡόμπεη, ξεκαθάριζε το πρωί της περασμένης Παρασκευής ότι συζήτηση για Τρόικα και PSI δεν υπάρχει στη ατζέντα της σημερινής άτυπης συνάντησης των 27 της ΕΕ.
Ο ίδιος Βέλγος ειδικός εξηγούσε πως «χωρίς συμφωνία για την ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων και με τη διαπραγμάτευση με την αποστολή της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ σε εξέλιξη, δεν θα είχε κανένα νόημα μια νέα συζήτηση στις Βρυξέλλες». Παρομοίως και από την Κομισιόν, όταν ζητήθηκε σχόλιο, η απάντηση ήταν «ό,τι έχουμε να πούμε με τις ελληνικές αρχές το έχουμε πει, είναι δημόσια γνωστές οι ισχύουσες αποφάσεις και οι υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές».
Λίγο αργότερα την ίδια μέρα, από διπλωματικές πηγές, έγινε γνωστό ότι από το Βερολίνο ο Β.Σόιμπλε είχε διαμηνύσει στην προεδρία του Συμβουλίου και της Κομισιόν ότι η γερμανική πλευρά δεν επιθυμεί να ανοίξει το ελληνικό ζήτημα πριν από το eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, ημερομηνία που ξεπερνάει ακόμα και το άτυπο όριο της 13ης Φεβρουαρίου, το οποίο επικαλείται το ελληνικό υπουργείο οικονομικών για την δημόσια προσφορά ανταλλαγής προς του ιδιώτες. Συνεπώς είναι προφανές ότι για την πλειοψηφία των δανειστών η ώρα των λόγων έχει τελειώσει και ακολουθεί η ώρα της δράσης.
Η υπομονή των εταίρων έχει εξαντληθεί. Το εσωτερικό έγγραφο περί επιτροπείας επί του ελληνικού προϋπολογισμού δεν είναι παρά μια από χιλιάδες ιδέες που έχουν κατατεθεί στα κοινοτικά όργανα και το Βερολίνο για την αντιστροφή μιας συγκεκριμένης κατάστασης. Αν και σε γενικές γραμμές θεωρείται από τους ειδικούς των αρμοδίων γενικών διευθύνσεων «ξεπερασμένο» ως πλαίσιο, το έγγραφο, που υποτίθεται ότι συνέταξε ομάδα συμβούλων της καγκελαρίας δείχνει, μαζί με πολλά άλλα ότι:
1. Οι ελληνικές αρχές δεν αντελήφθησαν την σοβαρότητα της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας κατά την έναρξη της διαδικασίας περί υπερβολικού ελλείμματος τον Φεβρουάριο του 2008.
2. Οι ελληνικές αρχές χειρίστηκαν με ερασιτεχνισμό και προχειρότητα την δημόσια ανακοίνωση του υπερβολικού ελλείμματος τον Οκτώβριο του 2009 στο Λουξεμβούργο και στη συνέχεια «κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια».
3. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να «βάλει σε τάξη» τα του οίκου της οικειοθελώς από τον Οκτώβριο του 2009 και ως τον Απρίλιο του 2010 οπότε και απώλεσε παντελώς την εμπιστοσύνη των αγορών και κατά συνέπεια τη δυνατότητα να χρηματοδοτεί τα ελλείμματά της.
4. Η ίδια ελληνική κυβέρνηση αμέλησε να επισπεύσει το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών που επέβαλε το πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής (γνωστό και ως μνημόνιο), παρά μόνο έλαβε αποσπασματικά μέτρα πρόσκαιρης δημοσιονομικής επίπτωσης.
5. Αγνόησε όλες τις εκκλήσεις των ειδικών για το τι έπρεπε να κάνει από το Σεπτέμβριο του 2010 ως και τον Αύγουστο του 2011.
6. Διέρρηξε άπαξ και διαπαντός την σχέση εμπιστοσύνης με την τρόικα κατά την επίσκεψη του Σεπτεμβρίου του 2011 και
7. συνεχίζει μέχρι και σήμερα να αποφεύγει να υλοποιήσει ακόμα και ανώδυνες δεσμεύσεις που έχει αναλάβει.
Αυτές είναι λίγες μονό τις σκέψεις των αρμόδιων για την εκτέλεση του ελληνικού προγράμματος κοινοτικών παραγόντων. Καθώς όμως η φύση - όπως και η Κομισιόν - απεχθάνεται το κενό, δύο λύσεις μπορούν να βρεθούν στο αδιέξοδο και η χώρα να παραμείνει στο ευρώ: ή οι ελληνικές αρχές θα αποκτήσουν τη βούληση να κάνουν το αυτονόητο, ή αν δεν μπορούν να σηκώσουν το πολιτικό βάρος, κάποιος άλλος θα πρέπει να το κάνει για αυτές. Στην πραγματικότητα η δεύτερη λύση δεν είναι νομικά και τεχνικά εφικτή. Ακόμα και η εποπτεία στο κοινοτικό επίπεδο, με τις απειλές, τα πρόστιμα και τα δικαστήρια έχει και τα όριά της. Όπως είχε πει στην RealNews ο Ντάνιελ Γκρος στον περασμένο Νοέμβριο (σύμβουλος του προέδρου Μπαρόζο και διευθυντής της δεξαμενής σκέψης CEPS) «δεν μπορούμε να στείλουμε την αστυνομία στην Ελλάδα να επιβάλει την τάξη», αναφερόμενος σε αυτά ακριβώς τα όρια.
Ως τότε όμως είναι απορίας άξιο τί ακριβώς εμποδίζει την κυβέρνηση από το να σταματήσει φαινόμενα όπως τα τσουβάλια με τις διασαφήσεις στα τελωνεία, το χάος στις φορολογικές αρχές, την κακοδιοίκηση στις υπηρεσίες, το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα κανείς δε ξέρει τι ξοδεύουν οι ΔΕΚΟ, οι δήμοι, τα νοσοκομεία και οι διάφορες άλλες μαύρες τρύπες, ή γιατί ποτέ κανείς δεν έμαθε τι παράγουν. Μέχρι να μάθει όμως η όποια κυβέρνηση ότι εδώ και δέκα χρόνια εκατοντάδες κοινοτικές αποστολές ελεγκτών πάνε στις δημόσιες υπηρεσίες, εξάγουν τα ίδια συμπεράσματα, γράφουν τις ίδιες εκθέσεις και κάποιος τους αγνοεί, θα είναι αναγκασμένη να ξεζουμίζει, αντιπαραγωγικά, τους πολίτες για να θρέφει τις μαύρες τρύπες του ελληνικού δημοσίου.