Όσοι θυμούνται την Νανά Καραγιάννη από τα τηλεοπτικά πάνελς, έχουν να θυμούνται ένα κορίτσι γελαστό, έξυπνο, ένα κορίτσι όμορφο με μάτια που άστραφταν.

Οι περισσότεροι όμως δεν έχουν αυτή την εικόνα αφού τα τελευταία χρόνια η Νανά ήταν ένα φάντασμα του εαυτού της, ένα φάντασμα που ταλαιπωρημένο από την ανορεξία που την βασάνιζε  βυθιζόταν στην αυτοκαταστροφή.

Ήταν πολύ θυμωμένη μαζί μου είπε η Τατιάνα Στεφανίδου αναγγέλλοντας χθες από την εκπομπή της τον θάνατο της Νανάς Καραγιάννη. Η σχέση της με την Τατιάνα ήταν μια ακόμα που δεν άντεξε, όπως πολλές άλλες με φίλους της που προσπαθήσουν να την πείσουν να νοσηλευθεί και να αντιμετωπίσει το πρόβλημά της όχι μόνο παθολογικά αλλά και ψυχιατρικά.

H Τατιάνα,  όπως και οι άλλοι άνθρωποι που βρέθηκαν κοντά της τα τελευταία χρόνια δε μπόρεσαν να την πείσουν ότι πρέπει να πάρει συστηματικά βοήθεια, ότι είναι ένα φάντασμα του εαυτού της. Η Νανά δεν άκουγε κανέναν, κυρίως δε μπορούσε να δει την ίδια την κατάστασή της και την εικόνα της. Ξεγελούσε τον εαυτό της, ίσως να πίστευε ότι έχει παραπάνω κιλά και ακόμα και η περσινή νοσηλεία της στην εντατική με έναν οργανισμό να διαλύεται δεν στάθηκε αρκετή ως γεγονός για να την πείσει να επιστρέψει σε ένα κόσμο από τον οποίο αποκολλήθηκε βίαια.

Η Νανά μέσα από την ανορεξία στην ουσία καταστράφηκε σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Ο Παπανώτας, η Μελέτη, η Λαμπίρη έκαναν τα πάντα με συζητήσεις μαζί της να την πείσουν. Λυπημένα λένε ότι δεν την έπεισαν ποτέ. Η 38χρονη γυναίκα που έφυγε τόσο άδοξα και πονεμένα από τη ζωή δεν έδωσε ποτέ σοβαρά τη  μάχη, ήταν βεβαία ότι με μια νόσο που χρειάζεται από την αρχή ιατρική παρακολούθηση θα μπορούσε να ξεμπερδέψει εύκολα και να λύσει τα προβλήματα.

Η Ελεωνόρα ήταν η πρώτη πριν δέκα χρόνια που παρατήρησε ότι οι αλλαγές της δεν οφείλονται σε δίαιτα. Η ίδια μέχρι τέλους λέει ψέμματα, ξεγελά και τον εαυτό της διαρκώς, ποστάρει φαγητά, υποδύεται μια χαρούμενη περσόνα που δεν καταλαβαίνει τι εννοούν οι άλλοι, όταν τολμούν να της κάνουν την παραμικρή συζήτηση για το σκελετωμένο σώμα της, για το πρόσωπό της που έχει χάσει κάθε ίχνος υγείας και λάμψης. Το ταραγμένο από την νευρική ανορεξία μυαλό της βλέπει μια εικόνα διαστρεβλωμένη, μια εικόνα ιδανική.

«Ξεκίνησα να περιορίζω τις ποσότητες του φαγητού που έτρωγα. Πάντα είχα εμμονή με τα κιλά μου και με τα κιλά όλου του κόσμου. Το έψαχνα με τις θερμίδες, τι παχαίνει και όλα αυτά. Στην αρχή έτρωγα γλυκό μια φορά την εβδομάδα, μετά μισό, μετά το μετάνιωνα αλλά όλα αυτά γυναικεία, χαριτωμένα. Από την εφηβεία είχα αρχίσει να αγχώνομαι. Ναι και η μαμά μου αγχωνόταν. Όταν ήμουν στο δημοτικό χώρισαν οι γονείς μου. Ναι, πάντα είχα άγχος αν με αγαπάνε. Δεν ήθελα να απογοητεύσω τους δικούς μου. Μου άρεσε που όταν ήμουν στο νοσοκομείο ασχολούνταν όλοι μαζί μου, που όλοι ενδιαφέρονταν για μένα» εξομολογείται στην Τατιάνα.

Όσοι τη γνώριζαν, ήξεραν ότι το περασμένο καλοκαίρι ακούμπησε το θάνατο. Το καλοκαίρι του 2016 νοσηλεύεται  στην εντατική του Γεώργιος Γεννηματάς με πολυοργανική ανεπάρκεια. Είναι η αρχή του τέλους. Παρόλο τον τρόμο που της προκάλεσε η νοσηλεία, είναι αδύνατον να επιστρέψει σε μια φυσιολογική αντίληψη της κατάστασής της. «Ποτέ δεν πίστεψα ότι υπάρχει περίπτωση να πεθάνω από τη νευρική ανορεξία” έλεγε.

Η Νανά συνέχισε μια μαρτυρική ζωή μέσα σε ένα εξαντλημένο σώμα, με πόνους,  και δεν πρόλαβε να φτάσει τα σαράντα της χρόνια. Εντελώς άδικα. Εντελώς μόνη. Γιατί η ανορεξία όπως και όλες οι ψυχογενείς ασθένειες καταδικάζουν τον πάσχοντα σε απομόνωση, μοναξιά, σε ένα καθημερινό ψέμα. Κανείς δε μπορεί ότι οι σύντροφοι, η οικογένεια, οι φίλοι οι συνάδελφοι της Νανάς δεν προσπάθησαν. Κανένας δε μπορούσε να την πείσει, γιατί δεν άκουγε ποτέ κανέναν, δε μπορούσε να δει. Και ένας ενήλικας είναι ο πρώτος που παίρνει την απόφαση της ζωής του. Ας είναι ο θάνατός της μια αφορμή  για να μιλήσουμε ξανά για τις διατροφικές διαταραχές και την ανορεξία, μια τόσο «αθώα» φαινομενικά και τόσο θανατηφόρα ασθένεια της εποχής μας με πολλά θύματα. 

 

Πηγή: www.thetoc.gr